Even opbiechten: ik geef mijn dreumes wel eens zijn zin
On
‘Whaaaaaa whaaaa’ hoor ik vanuit de slaapkamer. Lars wilt absoluut niet slapen en krijst zo hard! Aandacht mama, aandacht, schreeuwt hij eigenlijk. In het begin ging ik meteen naar hem toe, maar nu merk ik dat het echt aandacht vragen is. En helaas er is ook een tijd van slapen, dus even geen aandacht.
Ik vind het soms best lastig..
Ik vind het soms best lastig om hem geen aandacht te geven. Ik kan echt heel heel slecht tegen huilen.. Dat vind ik dan gewoon zo zielig. Met slapen kan ik het nu wel goed loslaten, maar op sommige momenten vind ik het lastig. Bijvoorbeeld als we net als afgelopen vakantie op een overvol terras zitten en Lars begint te krijsen omdat hij zijn zin niet krijgt, dan vind ik dat soms best moeilijk.
Dan zie ik mensen kijken, Lars begint alleen maar harder te krijsen en ik hoor Erik Jan zuchten. Tja, dan wil ik ook weleens toegeven en Lars dat geven waar hij om huilt. Guilty! Toch probeer ik dit niet te doen en hem maar even te laten huilen. Nee is nee, klaar! Ik wil niet dat Lars straks alles maar mag doen, met alles zijn zin krijgt en niet weet hoe hij zich moet gedragen. Kinderen hebben juist grenzen en structuur nodig.
Het is toch een valkuil
Ik moet dus toegeven dat het best een valkuil is om toch de makkelijkste weg te kiezen, want hij is dan immers lekker stil en tevreden. Toch? Je belooft dat je het de volgende keer niet doet, want eenmalig kan namelijk echt geen kwaad. De volgende keer doe je het alleen toch weer en dat werkt niet. Dan heb je uiteindelijk alleen maar jezelf er mee. Een paar keer krijsen en ik ben ervan overtuigd dat het stopt. Anders beloon je natuurlijk het negatieve gedrag, met tegengesteld effect.. Opvoedkwestie dit, haha.
Vaak probeer ik Lars af te leiden met iets wat er om hem heen gebeurd, met een speelgoedje of wat er ook in de buurt is. Soms wilt dat echt niet lukken, want ook wij hebben dat. Een knuffel of kus maakt het ook vaak goed en zorgt soms ook voor afleiding. Maar echt die dreumessen begrijpen al zoooo veel, meer dan je soms denkt! En dan denk je iets gevonden te hebben dat werkt en kan je weer opnieuw beginnen. Opvoeden is echt niet altijd makkelijk hoor, hoe klein ook. Ik probeer in elk geval Lars niet altijd zijn zin te geven, maar ook mij lukt dat dus niet altijd.
Ondeugende dreumes!
Van de week heb ik wel zo hard gelachen! Lars wilde heel graag uit mijn glas drinken. Dat vindt hij helemaal geweldig! Na twee slokken dronk hij expres niet meer en liet het uit zijn mond lopen. Daarna kreeg ik een big smile. Ik zei tegen hem dat hij nu geen slokje meer kreeg, want dit was niet de bedoeling. Straks weer een slokje. Huilen, huilen! Een mevrouw naast ons keek hem aan en trok een gek gezicht. Lars lachte naar deze mevrouw. Toen keek hij mij aan en begon opnieuw keihard te huilen. Hierna keek hij weer lachend naar de vrouw en je raadt het al.. toen hij weer naar mij keek.. huilen! Toen hebben we zo hard gelachen! Oeps. Haha, arm kind. Al kon Lars toen ook wel weer lachen gelukkig.
Hoe gaan jullie met dit soort situaties om? Iemand ook een leuk voorbeeld/verhaal? 😉 haha.
Liefs,
Volg je me al op Bloglovin’, Facebook en Instagram?
