Het meisje met de rode haarband

Ik zie haar nog zitten. Een meisje van een jaartje of 10 met een brede, rode haarband in haar haar. Een onzeker, rustig (soms wat druk), gevoelig, maar ook een lief meisje. Rode wangetjes, een zacht stemmetje en bijna niemand die het kon verstaan als ze iets zei in de klas. De juffen en meesters die dan, na een paar opmerking van kinderen uit de klas, de opmerking maakten dat ze toch maar harder moest praten, want niemand kon het verstaan. Dat snapte zij ook wel, maar ja.. wat als je gewoon niet harder kon en durfde te praten? Het gaf natuurlijk wel een naar gevoel.. Andere kinderen die haar daardoor uitlachten, of raar aankeken.

Rekenen was al helemaal niet haar ding.. Taal wel, juist taal! Het liefste zat ze uren met haar neus in de boeken, of speelde ze situaties en het grote mensen leven na. Taal, ja dat was (is) zeg maar helemaal haar ding.

Eigen smaak hebben

Ze speelde graag met anderen, maar toch zat ze niet helemaal lekker in haar vel. Er zaten een aantal meiden in de klas die haar steeds moesten hebben, steeds opmerkingen moesten maken, of haar moesten uitlachten om de rode, glimmende schoenen die ze zooooo graag had willen hebben. Lelijk vonden ze het. Blijkbaar mocht ze niet haar eigen smaak en stijl hebben. Nee je (ze) moest eruit zien als de rest en vooral niet afwijken. Vreselijk en een situatie die zich trouwens overal voordoet en die ik niet begrijp.

Verder was ze een heel vrolijk meisje die het vooral thuis enorm naar haar zin had. Ze deden leuke dingen met elkaar, ze kon uren met Barbies spelen en zat daar juist wel goed in haar vel. Gelukkig had school niet alleen maar negatieve invloed en was ze verder gewoon haar vrolijke zelf.

Een nieuwe start

Toen ze naar de middelbare school ging, koos ze ervoor naar een school (hele grote school) te gaan in het dorp naast de stad waar ze woonde. Ze wilde een nieuwe start, met nieuwe mensen die haar een nieuwe kans zouden geven. Ze ging met veel plezier naar de kennismakingsdag. Zou ze hier op haar plek zitten? Of zou ze gepest worden.. net zoals op de basisschool?

Met frisse moed ging ze naar haar nieuwe school (VMBO-TL), waar ze met moeite heen mocht. Het advies was namelijk lager en haar CITO score was ook niet al te hoog. Maar de TL (theoretische leerweg) was iets wat ze echt graag wilde! Daar kwam ze in een super leuke klas. Hierdoor schoten haar cijfers omhoog en met gemiddeld een 8,5 voor de meeste vakken (soms zelfs hoger) mocht ze naar de HAVO. Wat gaf haar dat een boost! Zeker toen ze dat ook nog eens tegen die niet zo favoriete leerkracht uit groep 8 kon zeggen. Die kon zeggen wat hij wilde, maar zeggen dat ze het niet kon hoefde hij in elk geval nooit meer.

Ze had het enorm naar haar zin, maar moest keihard werken. Met een gezondheid die niet meezat en een enorm gat tussen de stof die ze gehad had en haar nieuwe stof, moest ze alles op alles zetten om door te gaan. Dit lukte en ze werd beetje bij beetje zelfverzekerder.

Nieuwe vriend(innen)

Op paardrijden, waar ze mee begonnen was door een vriendin, leerde ze een meisje kennen. Een knappe, zelfverzekerde en enthousiaste meid en daar werd zij vriendinnen mee. Vanaf dat moment groeide haar zelfvertrouwen enorm. Ze ging om met een leuke groep meiden met wie ze bij voetbal ging kijken en heel veel leuke dingen deed. Op voetbal leerde ze ook een hele leuke, sportieve jongen kennen en dat klikte goed. Twee jaar lang waren ze een stel. Helaas kwam daar een einde aan en toen zat ze alweer in de vierde klas. In elk geval was het een mooie tijd. Een tijd die haar beetje bij beetje meer vormde.

De vierde klas

En toen, in de vierde klas, veranderde er zoveel! Ze kon het weer goed vinden met vrijwel iedereen, sprak veel af met vrienden, liet haar huiswerk wat varen en had vooral heeeel veel lol. Ze was nog nooit zo zelfverzekerd geweest als toen. Een jongen in de klas werd haar beste vriend (tuurlijk kan dat) en daar trok ze vanaf dag 1 mee op. Ze waren zo’n beetje onafscheidelijk en hadden veel aan elkaar (op school).

Helaas ging ze zonder hem en een andere beste vriendin naar de examenklas en blokte ze dat jaar hard om door te mogen. Ze slaagde voor haar examen en kon eindelijk naar de PABO, want dat wilde ze zo graag. Na stress om de derde herkansing voor de rekentoets haalde ze die verplichte toets en mocht ze echt door met de PABO! Wat was dat een groot feest!

Worden wie je bent

Iedere dag op en neer naar Utrecht en stage lopen. Ze was totaal niet meer dat meisje dat ze op de basisschool was geweest. Ze had zelfvertrouwen en maakte zelfs de keuze om voor de bovenbouwklassen te staan. Daar was ze pittig genoeg voor geworden.

Nadat ze afgestudeerd was ging ze lesgeven in Almere. Dat was niet altijd even makkelijk, maar daarnaast had ze een leuk, sociaal leven. En toen leerde ze via Tinder haar man kennen, verhuisde ze voor hem naar de andere kant van Nederland en begon daar een nieuw leven (naja nieuw leven..). Haar gezondheid was nog altijd niet best, maar ze was gelukkig.

De moraal van het verhaal

In iedere klas zag ze wel een jongen of meisje die was, zoals zij was geweest. Een stil, verlegen kindje dat niet hard durfde te praten. Ieder had zijn of haar eigen reden daarvoor. Alle leerkrachten die ze tegenkwam zeiden daar wat van, behalve zij. Ze wist hoe het was om zo te zijn en ze wist ook dat het goed zou komen. Met hulp misschien, maar niet door hem of haar (duidelijk) aan te spreken op het rustige/stille gedrag, of op de zachtheid van de stem. Dat helpt niet. Wat ze zelf had geleerd nam ze mee en dat hielp ook deze kinderen. Alles komt (uiteindelijk) goed.

Eigen kindje

En dan heb je je eigen kindje en ben je zo benieuwd hoe hij het gaat doen. Ik vind wel dat we elkaar allemaal wat meer zouden moeten accepteren. We zijn allemaal anders en iedereen heeft wat, maar uiteindelijk komt het goed en word je wie je wilt zijn. Ik hoop dat als moeder echt mee te kunnen geven: je bent goed zoals je bent. Je komt er wel.

Laten we elkaar meer helpen, minder met een ander mee willen lopen en lief zijn voor elkaar. Op die manier horen we er allemaal bij en zou de wereld weer een stukje mooier worden. Iedereen is goed zoals hij of zij is. Wel mooi en bijzonder dat er mensen zijn die het beste in je naar boven (kunnen) halen en je verder helpen. Sommigen van hen wandelen een stukje op je pad mee en andere blijven meelopen. Ik ben in elk geval dankbaar voor de mensen die op mijn pad kwamen en komen.

Liefs,

Het meisje met de rode haarband (die nu veilig opgeborgen in een kast ligt) 😉

* Ik heb lang getwijfeld om deze blog te delen, maar vind het toch mooi en goed om te delen. Het leek me ook mooi om eens te schrijven over mezelf als kind, tiener, puber en die ontwikkeling. Natuurlijk is het veel meer dan dit, maar ja… schrijf je leven maar eens op in een blogje. Lukt niet. Ik besloot dus te kiezen voor een onderwerp dat mij gevormd heeft. Dat je zo kan veranderen en eigenlijk een totaal ander persoon kan worden. Puur door keuzes die je maakt (hoe klein ook) en door vrienden en mensen die op je pad komen. Heel bijzonder. De ontwikkeling van een mens is echt bijzonder, maar zo mooi.