Rubriek #15: het verhaal van mama Priscilla

Hi lieve allemaal,

Het is weer tijd voor het verhaal van een mama! Vorige keer vertelde mama Karin over haar leven als moeder van een tienerdochter en vandaag deelt mama Priscilla haar verhaal met ons. Priscilla vertelt waar ze spijt van heeft, vertelt over de moeilijke periode rondom de ontdekking van de ziekte van Crohn en vertelt over haar democratische manier van opvoeden. En oh.. Wat als je kind een puber begint te worden? Ze vertelt het vandaag!

Algemeen 

Even voorstellen!

Mijn naam is Priscilla en ik woon samen met mijn vriend en onze twee kinderen; Casper van negen en Calista van drie. Snacky de kat hoort ook bij ons gezin. In het dagelijks leven ben ik thuisblijfmoeder. Ik heb heel veel hobby’s maar momenteel houd ik me vooral bezig met bloggen voor mijn blog ‘ik blog ook maar wat‘ en haken. Eigenlijk vind ik het fijn om op allerlei manieren dingen te maken. Zo houd ik van breien, knutselen met de kinderen (die zelf meestal minder enthousiast zijn!) maar ook van tuinieren!

Moederschap 

Wie ik ben als moeder

Ik ben een vrij relaxte moeder. Ik vind het niet zo erg als er rommel wordt gemaakt of kleding vies wordt. Ook hebben we bijvoorbeeld niet echt een limiet aan schermtijd. Ik heb een hekel aan autoritair gedrag dus vind ik het belangrijk dat we binnen ons gezin op een (tot op zekere hoogte natuurlijk; wij blijven de ouders) democratische manier beslissingen nemen.

Wat ik mijn kinderen hoop mee te geven

Ik vind het belangrijk om mee te geven dat iedereen gelijk is.. totdat ze het tegendeel hebben bewezen! Het maakt niet uit of je arm of rijk bent of dat je afgestudeerd bent of enkel de basisschool hebt afgemaakt, een geloof aanhangt of juist niet. Je moet iedereen gewoon op dezelfde manier behandelen. Aan de andere kant mag je voor jezelf opkomen en moet je niet over je heen laten lopen.

Wat ik ook hoop is dat ze later iets vinden dat hen gelukkig maakt. Ik wist zelf nooit wat ik wilde worden. Uiteindelijk ben ik thuisblijfmoeder geworden.. en bleek dat precies dat te zijn waar ik naar op zoek was! Ik hoop dat ze later werk kunnen doen wat niet alleen de rekeningen betaalt maar waar ze ook plezier uit halen, of dat nu een beroep is waar ze hard voor hebben moeten studeren of niet.

Wat ik achteraf anders zou hebben gedaan

Waar ik spijt van heb is dat ik, toen mijn zoon een baby was, niet meer naar mijn gevoel heb geluisterd. Hij huilde veel als baby en ondanks dat ik echt mijn best heb gedaan om hem te troosten heb ik uiteindelijk toch regelmatig toegegeven aan het “laten huilen” advies dat ik o.a. van het consultatiebureau kreeg. Ook had ik hem liever langer bij ons op de kamer laten slapen. Niet dat hij daar later last van heeft gehad hoor! Maar bij mijn dochter heb ik dat later heel anders aangepakt. Tegenwoordig doe ik eigenlijk alles op mijn gevoel wat opvoeden betreft. Ook probeer ik me zoveel mogelijk in te leven in mijn kinderen.

Wat ik belangrijk vind

Geduld is een hele belangrijke. Vooral als mijn kinderen mij gaan “helpen” dan wil ik nog weleens geïrriteerd raken. Het gaat zo langzaam! Of het lukt helemaal niet. In die tijd had ik het al tien keer zelf kunnen doen. Dat is niet erg als het iets is waar ik plezier uit haal maar als het iets is wat ik zelf al stom vind, zoals bijvoorbeeld het huishouden, dan doe ik dat het liefst zo snel mogelijk. Met kinderen moet je dat gevoel opzij kunnen zetten. Ik vind het soms best een worsteling. Als je haast hebt staan de kinderen op de rem en wanneer je rustig aan wilt doen of moe bent slaan ze op tilt. Het hoort er nu eenmaal bij en ga er maar vanuit dat het vanzelf minder wordt. En ik heb wel gemerkt dat het bij mijn draakjes eigenlijk allemaal wel meevalt, want kinderen van anderen.. die zijn nog veel erger!

De ziekte van Crohn

Twee jaar geleden ben ik er achter gekomen dat ik de ziekte van Crohn heb. Ik was altijd al snel moe, maar nu weet ik tenminste wat dat veroorzaakt. Ik baal daar wel van want ik denk dat als ik meer energie zou hebben ik meer met de kinderen zou ondernemen en ook minder snel geïrriteerd zou raken. Maar je moet nu niet denken dat ik dag in dag uit zit te chagrijnen hoor want dat is absoluut niet zo!

Twee jaar geleden ben ik met spoed opgenomen met een geperforeerde darm. Ik heb op de intensive care gelegen en ben binnen een week vijf keer geopereerd. De eerste dagen ben ik in slaap gehouden en ze wisten niet zeker of ik het wel zou overleven. Uiteindelijk werd ik vijf dagen later wakker met een stoma. Ik had vooraf al een tijdje last van mijn buik maar ik had te horen gekregen dat het waarschijnlijk buikgriep was. Uiteindelijk bleek ik dus de ziekte van Crohn te hebben en had dat littekenweefsel veroorzaakt in mijn darmen waardoor er een blokkade was ontstaan.

Het herstel

Het was erg moeilijk om weer te herstellen. Uiteindelijk heb ik vier weken in het ziekenhuis gelegen en was ik flink vermagerd. Ik kon niet eens meer lopen omdat ik te weinig kracht had. Maar mijn gedachten aan de kinderen hielden me op de been! Ik wilde zo graag weer mijn normale leven terug. Gewoon Casper weer naar school brengen en wandelen met Calista. Soms zag ik het somber in. Maar uiteindelijk is het toch gelukt. Begin dit jaar is mijn stoma opgeheven en nu is het eigenlijk net alsof er niets is gebeurd.

De periode dat ik in het ziekenhuis lag heb ik Calista bewust niet gezien. Zij was toen pas één jaar en het zou voor haar te verwarrend zijn geweest om mij daar in bed te zien liggen. De weken dat ik in het ziekenhuis lag heeft zij bij mijn ouders gelogeerd. Casper kwam natuurlijk wel. Hij is ook langsgeweest toen ik nog in slaap was en aan de beademing en andere slangen vast lag. Ik vond het best moeilijk om dat naderhand te horen. Gelukkig is hij een heel stabiel persoon en kan hij – hoe jong hij ook is – alles goed relativeren. Toen ik weer naar huis mocht kwam Calista ook weer thuis. De eerste tijd vond ze me een beetje eng. Ik lag ook in een ziekenhuisbed in de woonkamer dus dat was ook wel heel gek. Maar uiteindelijk zijn we weer net zo hecht geworden als voorheen!

Kinderen

Wat ik meeneem uit mijn eigen opvoeding 

Mijn moeder is heel zorgzaam. Ik lijk op die manier niet zo op haar. Zij zorgde altijd dat het huis er spic en span uitzag en liep me – als enig kind – continue achterna met drinken en eten. Ik probeer dat bij mijn kinderen ook te doen, maar het lukt niet altijd! Ik hoefde thuis ook nooit klusjes te doen en eigenlijk hebben mijn kinderen die ook amper. Later moeten ze dat vast nog lang genoeg doen. Aan de andere kant denk ik dat ik een realistischer beeld van mijn eigen kinderen heb en plaats ik ze minder op een voetstuk. Ik vind ze natuurlijk geweldig, mooi en grappig maar weet ook wel dat ze niet perfect zijn.

Tieners

Mijn kind wordt een puber

Mijn oudste is bijna tien. Nog geen tiener of puber dus, maar ik merk wel dat hij steeds bijdehanter wordt. Tot nu toe staat hij wel stevig in zijn schoenen en ik hoop dat dat zo blijft. Ik trok me vroeger altijd alles aan maar hij lijkt daar veel minder last van te hebben. Op school krijgt hij weleens een waarschuwing voor te veel kletsen tijdens de les. Zoiets maakte op mij altijd erg veel indruk. Hij legt het naast zich neer en babbelt gewoon verder. Stiekem vind ik dat wel stoer!

Een hechte band

Wat ik wel mis is die hechte band die we vroeger hadden. Vroeger wist ik alles van hem en deden we alles samen. Tegenwoordig is hij veel meer met zijn vrienden in de weer of hij zit op zijn kamer. Aan de andere kant weet ik natuurlijk dat dat alleen maar goed is en ben ik blij dat hij al zo zelfstandig is geworden.

Het verhaal van mama Priscilla

Priscilla, allereerst heel erg fijn en mooi dat je jouw verhaal wilde delen! Meteen volgt dan mijn reactie: zo, wat een heftige periode hebben jij en je gezin meegemaakt. Wat heftig dat het niet duidelijk was of je het zou overleven en dat je herstel zo zwaar was. Wat knap dat je door je kinderen de kracht vond om te herstellen. Ik ben heel blij voor jou en jullie dat het nu lijkt of het nooit gebeurd is. Verder vind ik het erg mooi om te lezen hoe je als moeder bent en wat je belangrijk vindt. Ik wens jou en je gezin heel veel geluk toe en dat het met jouw gezondheid goed mag blijven gaan.

Liefs,

Volg je me al op Bloglovin’, Facebook en Instagram?