Blog 34 Persoonlijk: Onze kinderwens

Hi lieve allemaal,

Vorige week vertelde ik jullie over hoe ons verhaal begon. Het begon als een Tinder-date en wel eentje die  goed geslaagd is, want nu is er onze Tinder-baby! Vandaag vertel ik verder over onze kinderwens en over de tegenslag die ik te voortduren kreeg. Weer een hele persoonlijke blog dus! Daar gaan we.

Onze kinderwens

In 2016 polste ik weleens bij Erik Jan hoe hij over kinderen dacht en wanneer hij dat graag zou willen. Ik had altijd in mijn hoofd gehad dat ik 25 jaar wilde zijn. Dan scheelt mijn kindje 25 jaar met mij, 50 met mijn moeder en 75 jaar met mijn oma (die er helaas niet meer is). Het lijkt dus een soort traditie en ik heb altijd geroepen dat ik dit wilde voortzetten, haha. Wel toevallig, want Erik Jan bleek 30 een mooie leeftijd te vinden. Verder hadden we het er niet meer over en was het gewoon nog niet zover. We hadden toen ook nog niet die leeftijd. We gingen gewoon door, maakten leuke reisjes en deden veel gezellige dingen.

Toen was het ineens november. We bereidden ons voor ons reisje naar New York, waar we oud en nieuw zouden gaan vieren. Daarnaast werd gevraagd of Erik Jan met zijn vrienden mee ging skiën en dit wilde hij graag. Misschien was dit wel de laatste keer echt samen, of met vrienden. We wilden misschien wel voor een kindje gaan. Dit was ook weer typerend voor ons, want alles ging snel en gebeurde vaak zomaar ineens. Dit was een mooie, volgende stap in onze relatie. Wij waren hier aan toe en dat zei mijn gevoel ook. Spannend! Zou ik dan binnenkort ook zo’n dikke buik hebben? Met zo’n mini-me in mijn buik?

Een volgende stap 

Hoe wisten we dat we toe waren aan een kindje? In de tijd die we samen waren, hadden we al heel veel dingen gedaan die we echt graag samen wilden doen. We maakten verschillende reisjes, deden leuke uitjes en leefden eigenlijk precies hoe wij het fijn vonden.

Allebei hielden we ook niet echt van stappen (niet meer) en waren we redelijk burgerlijk, om het even zo te zeggen. Daarnaast hadden we een eigen ‘grote mensen’ huis, hadden we allebei een prima baan en was onze relatie stabiel (happy samen). Allemaal dingen die we wel heel belangrijk vinden als je voor een kindje wilt gaan. We voelden dat het tijd was voor een nieuwe stap!

Trouwen

Maar een kindje.. Ik had altijd in mijn hoofd dat ik eerst graag wilde trouwen.. Hoe moest dat dan? Ik wilde persé ook zijn naam dragen, zodat wij alledrie dezelfde naam zouden hebben en we echt bij elkaar hoorden. Niet mijn vriend en ik, maar mijn man en ik. Een gevoelskwestie, maar voor mij wel heel belangrijk. Verder ligt er van alles vast, is alles goed geregeld en dat is natuurlijk ook belangrijk met een kindje.

Verder vond ik een bruiloft iets dat je zonder kinderen moest doen. Naja, niet moest doen, maar het leek me leuk als het een momentje van ons samen zou zijn. Dat is nu wel veranderd, want het lijkt me prachtig om je kindje erbij te hebben. Heel bijzonder. Maar hoe moest dit nu?

We besloten dat een geregistreerd partnerschap een goede (tussen)oplossing zou zijn. Het is eigenlijk voor de wet hetzelfde, alles is goed vastgelegd en ik draag zijn naam. Ik wilde wel graag dat als we ‘echt zouden trouwen’ het een topfeest zou worden. Dat ik alles mag doen en mensen niet denken dat we trouwen, omdat we een kindje krijgen. Toch die meidendroom he?! Heb ik nog mooi tegoed! Je moet iets overhebben voor je kinderwens en dat hadden we dus.

Ik ben nog altijd blij mee deze keuze. Al voelt onze bruiloft, wel echt als bruiloft. Denk dat dit altijd zo zal blijven. Het is toch het eerste moment waarop je ja tegen elkaar zegt. Maar de tijd zal het leren he, haha.

Dolgelukkig, maar dan..

Wat voelde het bijzonder om deze keuze samen te maken, een kindje.. Je kan het niet bevatten en er breekt zo’n spannende periode aan. Extra bijzonder om deze oud en nieuw in New York nog samen te mogen meemaken. Een grote droom van ons beide. Ik kon alleen nergens anders meer aan denken, want wat is het idee spannend zeg. Er speelden duizend vragen op natuurlijk! Hoe zou het zijn? Zal alles goed gaan? Hoe gaat je leven eruit zien? En noem maar op.

In New York hadden we het echt geweldig! Ik werd alleen ineens ziek. Met mega hoge koorts lag ik, na oud en nieuw gelukkig, op één januari op bed. Ik heb die dag totaal niet meegemaakt. Erik Jan is zelfs nog naar Rockefeller Center geweest om de afspraak een paar dagen te verzetten. Man, man, wat was ik ziek. Het leek op een fikse griep, maar dat werd een beetje raar.. Ik kreeg namelijk een mega dikke bult in mijn nek/bij mijn keel. Uiteindelijk kon ik de laatste dagen nog redelijk genieten, maar ging ik wel ziek naar huis. Zo zonde!

Thuis gekomen ben ik meteen naar de huisarts gegaan. Na wat onderzoeken kwam eruit dat ik voor de tweede keer (hoe dan?!) Pfeiffer had. Dat je daar zo ziek van kon zijn en zo vermoeid. Ik kon vrijwel niks meer. Werken ging niet, leuke dingen vond ik niet leuk meer, kon om alles huilen en alles was gewoon teveel. Het ging zo slecht met me en net nu we besloten hadden om aan een kindje te beginnen. Had ik weer.. Gelukkig zat er ergens heel diep nog een beetje Ilse in mij, die besloot dat deze tegenslag een zwangerschap NIET in de weg zou zitten. Bekijk het even, zei mijn gevoel heel duidelijk!

Vervelende periode

Ik ging echt een hele nare periode in, die bijna een jaar zou gaan duren (of eigenlijk nu pas redelijk normaal is geworden). Het was niet alleen de Pfeiffer meer, maar het was me allemaal teveel geworden. Ik belandde in een depressie en ja, zelfs mij kon dat overkomen. Nooit gedacht dat ik dit zou moeten meemaken. Ik ben namelijk altijd vrolijk, positief en zie juist, ondanks dat mijn gezondheid niet opperbest is, altijd de positieve en mooie dingen. Heel gek dus dat mij dit ook overkwam.

De huisarts stuurde me door naar een vreselijk mens van POH. Die dacht mij beter te kennen, dan ik mezelf kende. Nou echt niet dus. Een goede die denkt mij beter te kennen. Ik mag dan wel niet mezelf zijn en diep in de put zitten, maar mezelf kennen doe ik als de beste! Er was dus geen klik en ze hielp me alleen maar verder in de put. Het werd zo erg dat ik op den duur gewoon aan het huilen was bij haar. Dat vond zij heel goed, want dat zou helpen. Nou niet deze tranen, want die waren voornamelijk van frustratie! Waarom mocht ik niet naar een psycholoog en zat ik met dit rare mens opgescheept?!

Ik kwam dus ook niet bij een psycholoog. Ik werd, naast haar afspraken, naar een psycho-somatische fysiotherapeut gestuurd. Die haalde er van alles bij, wat me tot de oorzaak zou moeten brengen. Iets met het verleden en weet ik het wat ze er allemaal bij haalde. Dit werd dus niks.. Al hielp ze me verder op weg dan die vrouw van de POH. Ik deed mijn best hoor, maar dat stukje Ilse in me zei dat dit niet ging helpen. Ik zeg trouwens stukje Ilse, want je bent echt totaal jezelf niet meer. Heel gek om dat mee te maken.. Uiteindelijk na een paar afspraken met haar en met die vrouw van POH, werd ik doorgestuurd naar een revalidatiecentrum. Dit was dus maanden later he.. Ik snap nu heel goed waarom mensen het soms echt niet meer zien zitten..

Werk

Ik had enorm leuk werk bij een stichting in Ede, waar ik het naar mijn zin had. Had een redelijk vast plekje, leuke collega’s, maar dit lukte me zelfs niet meer. Dus werd ik doorgestuurd naar de bedrijfsarts. Een vriendelijke en begripvolle man gelukkig. Nog meer gesprekken erbij.. Pfoe.. Hij hield een aantal gesprekken met me, hoorde de resultaten en verloop aan en snapte me. Erik Jan ging iedere keer mee, want ikwas zo bang dat hij me niet zou geloven. Angst had ik in die tijd ook heel erg. Alles vond ik eng en overal raakte ik overstuur van. Het liefste lag ik de hele dag op de bank in een diepe slaap, of keek ik film. Serieus he..

Er brak dus een periode aan van allemaal gesprekken die me niet hielpen. Contact met mijn directrice ging amper, want ik raakte bij het idee van werken al dik in de stress. Vreselijk om zo te denken over het werk dat je met zoveel liefde en passie deed. Dan denk je vast: ‘ag dat komt wel weer’. Die uitspraak werkte dus al helemaal niet. Je kan dat gewoonweg niet denken, want het voelt niet zo. Het voelt alsof er geen uitweg is en je vast zit. Ik was dus (redelijk) depressief geworden van alles. Niet van mijn werk, maar puur door mijn gezondheid. Het was genoeg, mijn lichaam was op en zo voelde het echt.

Zwanger worden

Toch probeerden we in die periode wel zwanger te worden. Ik was er trouwens echt van overtuigd dat een zwangerschap mij ook zou helpen, dus na goed nagedacht en erover gepraat te hebben, maakten we toch deze beslissing.

Nooit gedacht dat we redelijk snel in verwachting zouden zijn, maar wij hadden dit geluk. Daar ben ik overigens nog altijd heel dankbaar voor, want vanzelfsprekend is het zeker niet! Wat waren we gelukkig!

Onze kinderwens komt uit!

De periode die je dan ingaat is zo bijzonder en spannend! Dezelfde dag vulde ik de vragenlijst voor nieuw zwangeren in, die opgestuurd werd naar de verloskundige. We gingen ook nog gezellig naar de bioscoop en uiteten. Dit kon toen zo makkelijk! De hele dag raakten we niet uitgepraat over onze zwangerschap, zelfs niet tijdens de film.

We gingen trouwens naar de film ‘Gemaakt voor elkaar’, wat over een vrouw gaat die zwanger is. Oh, zou ik ook zo misselijk worden? Hoe zal het zijn? Onze kinderwens ging uitkomen! Feest! En ondanks dat ik echt nog niet de oude was, verre van, kon ik hier zo blij en gelukkig van worden!

Maar kan je dan genieten van een zwangerschap tijdens een depressie?

Ja! Vanaf het moment dat we zwanger bleken te zijn ging ik steeds positiever kijken, stapje voor stapje. Ik kon genieten van het geshop voor de kleine, van de echo’s die we kregen en alles wat bij een zwangerschap komt kijken. Alles deden we samen en we genoten enorm.

Ik was alleen nog niet de oude en ik merk nu pas dat het echt vele malen beter met me gaat. Zonder hulp, want van het revalidatietraject enzovoort is het niet meer gekomen. Ik dacht dat er voor mij niet beter op zou worden en dat kon ik niet hebben tijdens mijn zwangerschap. Ik kon niet terugkijken naar die nare periode (ontkennen deed ik niet) en wilde geen extra stress veroorzaken. We besloten dat ik het na mijn zwangerschap ging doen, maar dit is gelukkig niet meer nodig. De komst van Lars heeft mij enorm goed gedaan en moet zeggen het wandelen en de yoga hebben mij ook enorm geholpen. Ik geniet nu meer dan ooit!

Tijdens de zwangerschap was het soms best zwaar, met name doordat ik echt geen energie en conditie had. Gelukkig ging het steeds beter en kon ik steeds meer. Uiteindelijk had ik genoeg kracht en energie voor de bevalling. In huis deed ik toen wel weinig en andere dingen die niet met de zwangerschap te maken hadden deed ik ook nog niet echt. Ik nam de rust die ik nodig had en deed alleen wat mij lukte. Grenzen ging ik in elk geval niet over. De manier waarop ik en wij met de zwagerschap omgingen, had positieve invloed op me. Ik hoefde en moest even niks. Dat gevoel alleen al hielp me een stapje vooruit.

Erik Jan, mijn steun en nu al de beste papa

Tijdens deze eerst moeilijke periode en tijdens de zwangerschap was Erik Jan er altijd! Hij ging overal mee naar toe, zorgde voor mij en de kleine en was enorm lief. Knap hoe hij hier mee om is gegaan, want makkelijk was het voor niemand. Dankjewel lieverd, dat je er altijd was en nog altijd bent! Je laat zien dat je een super man en een super papa bent, absoluut!

Misschien dat mensen het bijzonder vinden dat je tijdens een depressie wel aan kinderen wilt beginnen en daar bewust voor kiest. Deze keuze hebben wij weloverwogen genomen. Ik ben ervan overtuigd dat je zelf aanvoelt of dit slim is, of niet. Jij kent jezelf het beste. Daarnaast had ik heel duidelijk het gevoel dat ik mijn gezondheid dit keer niet de spelbreker moest zijn. Ik voelde zo sterk dat we ‘gewoon’ voor een kindje moesten gaan. Ieder moet doen wat hem, of haar het beste voelt!

De volgende keer..

Dit was mijn persoonlijke blog over onze kinderwens (en mijn depressie). Volgende week vertel ik over hoe wij het vertelden aan onze ouders, over onze gender-revealparty en over het verloop mijn zwangerschap. Ik had dit eigenlijk vandaag willen schrijven, maar dan wordt het zo’n enorm lang verhaal.. Volgende week dus maar verder!

Zaterdag komt er een nieuw verhaal van een mama online, met dit keer mama Elke aan het woord. Maandag komt er een nieuwe blog online, die te maken heeft met de vakantie die eraan zit te komen. En dinsdag ben ik er weer met een nieuwe plog! Mocht je mijn vorige blog over Leuk ding gemist hebben? KLIK hier. Bekijk je liever mijn vorige plog? KLIK hier. En wil je graag iets heel anders lezen? Neem dan een kijkje op mijn blog!

Bedankt voor het lezen en ik zie jullie graag de volgende keer weer terug!

Hoe wisten jullie dat je toe was aan een kindje? En hebben jullie weleens te maken gehad met een depressie? 

Liefs,

Volgen jullie me al op Bloglovin’, Facebook en Instagram?