Blog #19 Persoonlijk: mijn bevalling

Hi lieve allemaal,

Zoals beloofd in mijn vorige blog het vervolg van mijn bevallingsverhaal. Ik was gebleven bij het moment dat we te horen kregen dat we ingeleid zouden worden en ik bij de Jumbo allemaal producten kocht die ik nog niet mocht hebben. Haha, wat zal de mevrouw achter de kassa wel niet gedacht hebben? Ik vond het gevoel dat morgen het moment zou zijn zo’n gekke gewaarwording. Spanning, maar ook zoveel zin had ik in de bevalling! Ik zou dat wel eens gaan doen dacht ik, haha.

Die avond

We haalden pizza, aten deze thuis nog op en gingen op ons gemakje weer terug naar het ziekenhuis. Zo gek, dit was de laatste keer met z’n tweetjes thuis. Als we straks terug zouden komen, waren we gewoon een gezinnetje van drie. Dag huisje!

Een half uur later kwamen wij aan in het ziekenhuis. We kregen te horen dat er nog vier andere vrouwen hetzelfde traject ingingen als wij en dat we dus even moesten wachten. Het was druk. Wij werden naar een onderzoekskamertje gebracht waar ze eerst een CTG gingen maken. Als dit goed was zou ik een ballonnetje krijgen, omdat ik nog geen ontsluiting had. Dat dachten ze althans. Ze legden eerst goed uit wat er zou gebeuren, net zoals vanmiddag gedaan was. Hierna zou ik naar mijn kamer worden gebracht. Daar zou ik slapen met drie andere vrouwen.

Toen begonnen ze met het plaatsen van het ballonnetje, maar waren allemaal dik verbaasd toen dit niet werkte. Ik had al bijna drie centimeter ontsluiting en hoefde dus niet te blijven. Daar gingen we dan weer.. Op naar huis. Morgenochtend mocht ik terug komen en dan zou ik worden ingeleid. Tot morgen dan maar. Heel opgelucht en blij was ik, want ik vond het niks dat ik helemaal alleen moest slapen zonder Erik Jan. Hoe zou je dan überhaupt moet slapen mensen? Vannacht zou ik gelukkig toch in mijn eigen bedje slapen.

Natuurlijk kon ik niet slapen. Ik had veel last van onrustige benen en was gewoon erg zenuwachtig. Morgen zouden we ons kind zien.. Uiteindelijk viel ik in slaap en had ik de volgende dag wel wat energie gelukkig. Om half acht gingen we weer naar het ziekenhuis, waar we ons om 8.10 meldden.

De dag van de bevalling

We werden ontvangen en naar onze verloskamer gebracht, verloskamer 5. Heel bijzonder dat je bij de plek komt waar je kind geboren zal worden. Het was een simpele kamer, helaas zonder bad, maar het zag er allemaal prima uit. We moesten even wachten en dan zouden de verloskundige en verpleegkundige naar ons toe komen. Dan kregen we eerst weer een CTG en zouden mijn vliezen gebroken worden. Gelukkig waren het stuk voor stuk hele aardige mensen. Daar was ik heel blij om. Zeker na zoveel stress die ik voelde bij onze eigen verloskundige.

Daar lagen we weer.. Voor de zoveelste keer aan het CTG deze week. Ook dit keer was de scan goed en kon ik worden ingeleid. Er werden wat vragen gesteld en toen gingen ze proberen mijn vliezen te breken. Heel naar gevoel vond ik dit, maar was er best relaxed onder. Eindelijk wist ik zeker dat het goed zou komen met mijn kleine mannetje.

Het breken van mijn vliezen

Het breken van mijn vliezen ging moeizaam en ze vroegen zich af of het wel helemaal gelukt was. Ik verloor namelijk niet, zoals je vaak leest en hoort, een plens met water. Dus even afwachten. Ik zou de hormoon-opwekkers krijgen en dan begon het voor mijn gevoel echt. De kleine man werd goed in de gaten gehouden. Ik vond het wel erg dat ze op zijn hoofdje een draadje moesten bevestigen, zodat ze zijn conditie goed in de gaten konden houden. Wat een gedoe, maar wel goed dat ze zijn hartje zo goed in de gaten hielden. Alleen voel je je toch best een beetje rot naar je kleintje toe. Ben je nog niet eens geboren, krijg je al iets op je hoofd vastgezet.

Maar goed het begin was er en ik weet nog dat er op de paal van de hormoon-opwekkers stond dat dat ding 11 uur mee kon. Daarna zou hij vervangen moeten worden. Ik dacht ag dat komt wel goed. Dan ben ik wel klaar hoor. Mis, hij moest uiteindelijk wel vervangen worden, wat eigenlijk ook wel logisch was. De bevalling zou bijna 15 uur duren. Het was nu eerst wachten op de weeën.

Weeën

We lunchten allebei nog. Ik had al wel wat weeën, maar het stelde nog niet veel voor. Als dit het zou zijn dan viel het allemaal wel mee. Dat was mijn gedachte op dat moment.

Na de lunch keken we een stukje serie, waar ik mijn aandacht totaal niet bij kon houden. Intussen werden de weeën ook steeds heftiger en kon ik niet altijd even goed meer reageren op wat mij gevraagd werd. Op de yogabal kon ik het een hele tijd uithouden, maar ook dit werd op den duur niet ideaal meer. Staan ging niet, yogaoefeningen vond ik echt niet fijn, iedereen moest vooral van me afblijven en zo zocht ik een poos naar de houding(en) die wel fijn voor me waren.

Help, niets helpt!

Ik kwam tot de conclusie dat niks hielp, haha. Toen besloot ik, zoals ik in mijn geboorteplan beschreven had, te gaan douchen. Had het liefste een bad gehad om de weeën in op te vangen, maar helaas was deze in de kamer niet aanwezig. Dus douchen. Met het onhandige apparaat, hup de douche in. We moesten wel even iemand bellen, zodat het CTG draadloos kon en dat bleek zo onhandig. Er moest een plastic zak omheen, zodat het niet te nat werd. Ik bleef maar bezig met dat ding, maar goed het was ergens voor. Zo bleven ze de kleine goed in de gaten houden.

Daar zat ik dan, maar het douchen zo tijdens mijn bevalling deed me goed. Ik wist het in combinatie met de ademhalingstechnieken van de yoga goed vol te houden. Op den duur, toen het nog redelijk vol te houden was, controleerden ze mijn ontsluiting. Nog altijd vijf centimeter. Het was toen al tegen het eind van de middag. Een beetje een tegenvaller, maar het zou vast goed komen. De weeën-opwekkers werden verhoogd en dat heb ik geweten. Het werd erg veel, maar ik trok het nog wel.

Onder controle houden

Tot ik ergens rond een uur of acht/negen echt totaal niet meer kon! Ik had teveel pijn, kreeg geen pauzes meer tussen de weeën door en moest echt heel erg moeite doen om mijn ademhaling onder controle te houden. Erik Jan piepte de verpleegkundige op en die zette de opwekkers snel lager, want het was inderdaad veel te hoog gezet. De verloskundig zou zometeen even komen kijken hoe het verder zou gaan en om te kijken hoe het met de ontsluiting stond.

De ontsluiting was nog steeds vijf centimeter. Ik werd redelijk gefrustreerd, want we waren al zoveel uur verder. En al die weeën en weeënstormen hadden dus nul komma nul effect. Hoe dan?! Dan ging ik maar weer de douche in, want liggen was intussen niet meer te doen. Maar daarna hield ik het echt niet meer uit en werd steeds onduidelijker. Ik was ver weg door de pijn.

Een ruggenprik

Er werd besloten dat ik een ruggenprik moest krijgen. Op dat moment stemde ik in, terwijl dat echt het allerlaatste was wat ik wilde. Ik wist alleen echt niet meer hoe ik nu verder moest, dus ik kon niet anders. Voor het morfine pompje was het nog te vroeg. Dat ging dus helaas niet en zat er niks anders op dan de ruggenprik. Ik zou zo snel mogelijk geholpen worden, maar dat zou nog wel een half uur tot drie kwartier duren. Hoe hield ik dit vol? Wat vreselijk zo’n bevalling!

Ik moest op bed blijven liggen, kon niet meer douchen en wist niet waar ik het zoeken moest. We moesten wachten tot de anesthesist tijd had voor de prik en wat duurde dit lang. Toen, net voordat ik daarheen zou gaan, kreeg ik persdrang. Ik bleef maar roepen dat ik moest gaan persen, maar ik mocht niet. Ze hielpen me dit onder controle te krijgen door een bepaalde ademhaling aan te nemen. De ene wee volgde de andere direct op.

Shift wissel

Helaas kwam er een eind aan de dienst van de mensen die me de hele dag begeleid hadden. Ik bedankte ze nog voor hun hulp, haha, en ging weer verder met pijn hebben. Wat was dit heftig zeg.

Dan die ruggenprik. Voor ik weggereden zou worden besloten ze nog maar een keer te kijken. Ze betwijfelden dit, want dat zou wel niet gezien het verloop van de bevalling. Toch zat ik ineens op acht centimeter, dus mocht de ruggenprik niet meer. Ik mocht wel het morfine pompje hebben en wat was ik hier blij om. De nieuwe verpleegkundige en verloskundige gingen dit regelen. Het was echt een opluchting. Ik had nog steeds heel veel pijn, maar het was wat beter vol te houden. Ik bleef maar rammen op de knop en mezelf voor de gek houden. Want je kreeg toch niet meer dan toegestaan.

EINDELIJK!

Een paar minuten later riep ik dat ik echt mee moest gaan persen, ik kon niet anders. Het moest gewoon. Ze checkten of dit al mocht en kwamen erachter dat ik al volledige ontsluiting had. Toen gingen ze snel nog alles voorbereiden en het geboorteplan doorlezen. Dat het zo snel zou gaan hadden ze niet verwacht en zeker niet aan het begin van hun shift. Nog geen twintig minuten later was daar onze zoon Lars! Wat hebben we gelachen met z’n allen. Heel bizar hoe snel het einde ging, gelukkig.

Het eerste wat ik vroeg was hoe laat het was. 00.00 precies, wauw! Mijn kind is gewoon geboren om precies 00.00 ‘s nachts, dus op 15 december.

Bijzondere ervaring deze bevalling

Erik Jan pakte Lars aan en legde hem bij mij neer. Lars huilde meteen en wat was ik opgelucht mensen. Hij was er! Ik hield voor de allereerste keer mijn eigen kind vast, mijn zoontje. Wat was hij mooi en klein! Dat gevoel is gewoon niet te beschrijven. ‘Lars, hij heet Lars’: zei ik. ‘Oh wat is hij mooi, wat bijzonder!’ Bijzonder is denk ik het meest genoemde woord. Ons gezinnetje, wauw. Wat was ik gelukkig en wat was het bijzonder om mama te worden. Erik Jan knipte de navelstreng door en toen mocht Lars het echt helemaal zelf doen.

Intussen kwam de placenta al heel snel achter Lars aan en viel alles mee. Een paar kleine hechtingen, weinig bloedverlies en een kerngezonde zoon later, zat de bevalling er echt op. Ze controleerden Lars en alles was goed met hem. Hij woog 2856 gram (niet heel zwaar dus) en was 51 centimeter lang. Hij mocht gelukkig mee, want hij woog net genoeg.

Opluchting

De stress die ik had gehad, omdat ik niet wist hoe het met Lars was, verdween meteen. Hij was er, het was goed. Alles deed het, haha. Hij dronk meteen aan mijn borst en we namen echt een uurtje met z’n drietjes. Oké er liepen mensen in en uit, maar dat was prima. We waren samen en wat genoot ik van dat eerste uur als gezin. Mijn mannetje. Wel kwamen vragen op als ‘ wat nu?’, of ‘wat moet ik doen als hij huilt?’ Alles was nieuw en spannend, maar ik was enorm opgelucht. Gelukkig was ik in het ziekenhuis bevallen en hielden ze Lars extra in de gaten. Alle vertrouwen had ik er in.

Naar huis

Midden in de nacht, om drie uur, mochten we naar huis. Dit wilde ik heel graag en besloten we gewoon naar huis te gaan. Ik in een rolstoel met Lars op schoot. Heel spannend de eerste rit naar huis. Gelukkig werden we thuis goed opgevangen door de kraamverzorgster. Zij hielp ons even op weg. Toen konden we gaan slapen en een paar uur later was daar onze eigen kraamverzorgster. Wat was ze lief en hielp ze ons goed. Volgende week donderdag schrijf ik een blog over de kraamweek, met mijn tips voor die week. Ben je alvast een beetje benieuwd hoe mijn kraamweek was en hoe ik de eerste maanden als mama heb beleefd? KLIK dan hier. Volgende week komt het hele verhaal over kraamweek en de eerste momenten met onze kleine man.

Persoonlijk.

Deze blog is heel persoonlijk, maar ik vind wel dat hij thuishoort op mijn blog. Daarom wilde ik hem, na lang twijfelen, toch graag met jullie delen. Mijn ervaring, mijn waarheid. Geen perfecte bevalling en geen slechte, gewoon mijn bevalling. En alle clichés zijn waar, je vergeet na de bevalling echt de pijn. Het is het allemaal meer dan waard en is oprecht het mooiste wat ik ooit heb meegemaakt!

Bedankt voor het lezen en graag tot de volgende keer!

Liefs,

Ps. Volg je me al op Bloglovin’, Facebook en Instagram?

Oh, en ik werd genomineerd voor The Sunshine Blogger Award, zo leuk! KLIK hier als je benieuwd bent wat dit inhoudt.