Blog #17 Persoonlijk: het moedergevoel tijdens mijn zwangerschap

Hi lieve allemaal,

In mijn vorige blog schreef ik over mijn keuze voor thuisblijfmoeder, ondanks dat ik veel houd van mijn werk als juf. Vandaag een nieuw persoonlijk artikel, namelijk over het ‘moedergevoel’ en mijn eigen ervaring/verhaal hierover. Het moedergevoel is een gevoel dat zoveel zeggend en zo belangrijk is! Om die reden wil ik hier ook erg graag over schrijven en jullie meegeven dat je echt naar je gevoel moet luisteren. Die klopt namelijk als een bus, ook al nemen sommigen dit niet altijd even serieus.

Mijn moedergevoel tijdens de zwangerschap

Het moedergevoel dus. Het begon voor mij al tijdens de zwangerschap. Er knaagde een gevoel aan mij dat mijn zwangerschap gewoon echt geen 40 weken zou duren. Ik had niet zo zeer het gevoel dat het niet goed was of mis ging, maar er was gewoon iets. Mijn vinger kon ik er alleen niet opleggen. Heel gek vond ik dit. Toen ik 38 weken zwanger was, had ik nog altijd dit gekke gevoel. We hadden toen een controle bij de verloskundige en elke keer gaf ik al aan dat het me niet altijd even lekker zat. Dit keer ook weer heel duidelijk. Ik had trouwens ook heel erg het gevoel dat ze me een zeur vonden en dat ik me aanstelde. Niet echt prettig, maar goed. En weet ik veel hoe het allemaal hoort te zijn. Dus het zou wel goed zijn, maar ik heb toch even mijn zorgen geuit.

Bij de verloskundige

Toen ging mijn verloskundige kijken met de echo en ik maakte eerst nog een grapje. Ik was eigenlijk best ontspannen, want alles zou er toch wel weer top uitzien. Dat probeerde ik me in elk geval wijs te maken. Daar keken we dan, naar ons lieve, kleine mannetje. Hij was sowieso niet altijd het meest drukke kindje, maar bewoog meestal wel vrolijk. Maar nu.. We zagen niks bewegen, echt niks.. Het is dat de verloskundige zei dat hij wel beweging zag. Zijn vingertje bewoog. Ja, dus? Zijn VINGERTJE, maar de rest niet.. Ik was er stil van en mijn man ook. Dit was totaal niet het kindje dat wij kenden.

De verloskundige bleef rustig en wij zo waar ook. Gerust was ik alleen niet. Dit zat niet goed, niet zoals het hoorde. Gelukkig werden we met ‘geen kindsbeweging’ naar het ziekenhuis gestuurd. Al zei de verloskundige dat ze dit vaker zagen en er waarschijnlijk toch niks aan de hand was.

Onderzoeken het ziekenhuis

In het ziekenhuis kregen we een hele lieve verloskundige, die begrip had en snapte hoe naar het moest voelen. Het moedergevoel was voor haar wel van groot belang en ze wilde het dan ook goed gaan bekijken. Daar lagen we dan, aan het CTG. Daarmee kijken ze hoe de conditie van je kindje is.

Na ongeveer drie kwartier kwam ze weer terug en nam ons mee voor een echo. Ze stelde de zelfde conclusie. Weinig beweging, maar omdat alles verder er goed uitzag mochten we wel weer naar huis. We kregen duidelijk te horen dat als het morgen nog zo zou zijn, we weer het zelfde riedeltje moesten doen. De verloskundige bellen (zag ik nu al tegen op) en dan zouden ze weer de onderzoeken in het ziekenhuis doen. Mocht dit zich voordoen, dan zou de verloskundige ons morgen (in overleg) voor de keuze stellen: of iedere dag een CTG filmpje, of inleiden. Lag wel aan de verloskundige die je dan zou krijgen, natuurlijk. En zo werden we naar huis gestuurd.

Die avond

Die avond gingen we nog even samen eten bij van der Valk, om onze gedachten te verzetten. We hadden het natuurlijk alleen maar over de keuze die we misschien moesten maken. Want mijn moedergevoel zei nog altijd dat het niet klopte. Ik was voor nu wel wat gerustgesteld, maar niet helemaal. We konden die keuze gewoon niet maken en besloten we open te staan voor beide keuzes en eerst het ziekenhuis aan te horen. Zo’n keuze maken is gewoon echt niet te doen. Hier had ik dus nog steeds het gevoel dat het morgen niet beter zou zijn.

Op naar de verloskundige..

Die avond voelde ik misschien drie keer een kleine beweging en dat was het. Wel weer even de geruststelling dat het kleine mannetje het nog ‘deed’. Maar het werd er gewoon echt niet beter op en ik besloot dan ook de volgende dag weer de verloskundige te bellen. Ik deed nogmaals het verhaal, kregen nog een echo en daarna een vreselijk slecht advies. Namelijk: ‘misschien moet je maar accepteren dat je hem minder voelt?!’ Pardon? Wat zei hij nu? Dag vertrouwen, want wat was dit nou weer voor advies?

Ik moest me heel erg sterk maken voor mijn eigen moedergevoel, voordat hij überhaupt actie ondernam. En dan niet van harte.. Ik had op dat moment enorme stress van alles en zat er echt doorheen. Verschrikkelijk gevoel kan ik je vertellen. Uiteindelijk met best wel een kwade verloskundige, want ik wist toch wel dat ik dan overgedragen zou worden aan het ziekenhuis? Ja, tuurlijk wist ik dat en dat was precies wat ik wilde! Ik wilde een gezond kind! Hij belde het ziekenhuis en we konden er meteen naar toe gaan. Moet zeggen, wel met lood in mijn schoenen. Alles kwam nu wel heel dichtbij en wat zouden ze gaan zeggen?

Zijn we weer!

Ik kreeg dit keer een andere verloskundige. Zij maakte weer een CTG en een echo. Het CTG zag er goed uit en de echo was hetzelfde als gisteren. Ze zag ook dat ik (en wij allebei) erge stress hadden en het best wel genoeg was. Ze stelde ons eigenlijk maar één ding voor. Inleiden. De keuze die ik zelf niet gemaakt zou kunnen hebben, werd voor ons gemaakt. Wat een opluchting, iemand die je begreep! Iemand die zag hoe het was en die snapte dat een goede CTG niet altijd alles hoeft te zeggen. Oh wat waren wij opgelucht, maar wat bracht het ook een hoop spanning mee.

Morgen zou het zover zijn, naja eigenlijk vanavond al.. Nu ging het ineens wel heel erg snel, maar het gaf ook een heleboel rust. Het zou allemaal goed komen met mijn kleine mannetje. De verloskundige vertelde hoe het hele proces in zijn gang zou gaan en dat ik vanavond ‘een ballonnetje’ zou krijgen. Morgen zou ik dan ingeleid worden. Eerst mocht ik naar huis om te eten en mijn spullen te gaan pakken (de vluchtkoffer die al klaar stond gelukkig) en dan zou ik vanavond weer terug gaan.

Carpaccio, brie en filet American.

We reden naar huis en gingen snel bij de Jumbo een pizza halen. Moesten tenslotte best wel opschieten. Ik bedacht me dat als ik toch ging bevallen, ik meteen wel alle dingen kon halen die ik nu nog niet mocht hebben. Carpaccio, filet American en dat soort dingen. Stond ik dan hoogzwanger met deze rauwe producten bij de kassa, haha. Heel bizar om te weten dat morgen het moment zou zijn!

Hoe het verder ging en hoe mijn (ingeleide) bevalling was vertel ik in een volgende blog. Anders wordt dit wel een enorm lang verhaal, haha. Deze komt volgende week donderdag online. Mocht je benieuwd zijn, kom dan zeker even terug! En vond je dit een leuk/goed/herkenbaar artikel? Doe dan het duimpje omhoog!

Hebben jullie zelf een situatie gehad, waarin je, je hard moest maken voor je moedergevoel? En waarin het bleek te kloppen?

Liefs,

Volg je me al op Bloglovin’, Facebook en Instagram?