Blog #1: Momlife

Hi lieve allemaal,

Vandaag is het tijd voor mijn eerste blog, zoals beloofd. Gisteren gaf ik jullie een kijkje in een voor mij normale woensdag. Deze blog wil ik spenderen aan #momlife haha. Wie ben ik nu eigenlijk als moeder? Waar let ik op? En hoe doe ik dat nou bijvoorbeeld met plannen van dingen met ‘de baby’? En vind ik bepaalde dingen niet leuk aan het moederschap, of is het altijd een ‘blauwe’ wolk? Als je benieuwd bent, lees dan zeker even verder.

Ik ben mama! Maar wat nu?

Het eerste wat in mij op komt: ‘IK DOE MAAR WAT!’, met meteen de volgende uitroep: ‘HET WERKT VOLGENS MIJ!’ Ik weet dat niet iedereen dit zo ervaart, maar ik wel.

Voordat Lars er was zei ik meteen: ik ga het op gevoel doen en hoop zo dat dit lukt. Al ken ik mezelf ook wel weer en weet ik dat ik niet altijd even rustig reageer. Maar goed, we gaan uit van het positieve, dus dat het me gaat lukken. Toen werd Lars geboren en gingen midden in de nacht naar huis. Gelukkig kwam er een kraamverzorgster, want toch: ‘weet ik veel’.. Kruiken gebruiken? Uhm, hoe moet dat dan? Gelukkig hadden wij een geweldige kraamverzorgster die al mijn vragen kon beantwoorden en die ons meteen alles liet doen wat wij wilden. Dit was meteen wel een goede basis en ik ging dan ook met alle vertrouwen de dagen alleen met Lars tegemoet.

Al vrij snel kon ik ook de huiltjes onderscheiden (vroeg me vaak af, als ik een blog las, hoe dan? Iets met aaa en eee ofz?). Geen idee, maar dit doet die van mij. Hard door blijven krijsen als hij echt ‘reuzehonger’ heeft, zoals wij dat noemen. Een beetje gemiep, dus half huilen en half brabbelen is dan weer dat hij moe is. Een huiltje voor een vieze luier heeft hij eigenlijk ook niet echt gehad, dan dronk hij gewoon niet! Schone broek aangedaan en drinken dat hij dan kon. Verder huilt Lars eigenlijk alleen maar als het echt nodig is. Ondanks dat heb ik ook momenten dat ik even denk: ‘ Waaaaah! Nu even niet, ik ben kapot!’ Bijvoorbeeld als Lars last had van krampjes en niet stil te krijgen was, al duizend keer verschoond was, of gewoonweg omdat je moet opschieten.

Er zijn zoveel dingen die alles weer goed maken! De lach die je van hem krijgt en de ontwikkelingen die hij doormaakt bijvoorbeeld. Ik heb geen moment dat ik echt negatief denk, of hem weg kan denken. No way, hij hoort bij ons en daar ben ik dolgelukkig mee. Is toch maar mooi mijn zoon! Echt momlife dit!

Ik doe maar wat.

Om even terug te komen op het ‘ ik doe maar wat’. Flesjes geef ik ook op gevoel, als hij erom vraagt, dan geef ik hem gewoon de fles. Ook al is dat een half uur later. Ik houd me niet aan het boekje.

Dat is natuurlijk wel een houvast en snap best dat je ervoor kiest dit te volgen, maar ik ben blij dat het op gevoel gaat. Als ze bij het consultatiebureau vragen hoeveel flesjes hij krijgt, dan moet ik toch echt wel hard nadenken. Lars is tevreden, groeit goed en huilt weinig. Voor mij tekenen dat we dan toch iets goed doen. Hoe doe je dat dan? Zo op gevoel? Vertrouwen hebben in jezelf en je kindje. Wanneer je dit wel wilt proberen, maar misschien lastig vindt, zijn er hele handige apps waarin je eerst een poosje alles bij kunt houden. Het moment dat hij een flesje krijgt en hoeveel hij drinkt bijvoorbeeld. Ideaal voor toch een beetje controle en houvast in het ‘op gevoel doen’. Heeft mij in elk geval geholpen.

Ik houd verder wel rekening met het slaapje van Lars, maar ik vind het wel belangrijk dat niet alles aan hem aangepast wordt. Soms is het niet anders dat hij uit zijn bedje gehaald moet worden, of de fles net iets eerder krijgt. Dit moet hij ook leren vind ik persoonlijk, maar daarna probeer ik wel weer het normale ritme te herpakken. Alles doe ik zo voorspelbaar mogelijk. Als Lars bijvoorbeeld naar bed gaat doen we steeds hetzelfde riedeltje. We spelen eerst even met Lars, of hij ligt onder zijn mobiel. Als de fles klaar is krijgt hij die en daarna buiken we uit. Dan is het nog even knuffeltijd, verschonen we hem en trekken we hem een pyjama en slaapzak aan. Tot slot leggen we hem in zijn wiegje, zetten we ‘ Ewan het schaap’ aan en zijn muziekdoosje. Kusje en dan gaat hij lekker slapen.

Binnenkort komt er een artikel online over hoe wij zorgen voor een ritme tijdens een weekendje weg.

Dan nog het fenomeen dat weggaan, of opschieten heet.

Dat bestaat niet met een kleintje, haha. Ik zorg altijd dat zijn luiertas klaar staat, waar alleen zijn voeding nog bij moet. Vaak slaapt Lars dan nog. Het is wel handig dat ik weet wanneer hij ongeveer voor de fles komt. Ik zorg ook dat ikzelf al klaar ben, als dat lukt. Dan doen we het voedingsriedeltje en kan Lars in zijn berenpakje mee in de Maxi Cosie. Als hij daarin zit wordt hij vaak al slaperig en kan ik snel de voeding erbij doen. Dan kan ik vaak ook snel de laatste dingetjes doen, zoals de katten eten geven. Dan zijn we klaar en kunnen we gaan. Soms gaat het wat minder flexibel en moet ik drie keer zijn broek verschonen of helemaal omkleden. Maar dat hoort erbij. Slaak even een diepe zucht, wordt weer zen en kijk naar je lieve minimensje. Dan weet je weer waar je het voor doet (ik in elk geval).

Momlife

Het moeder zijn vind ik persoonlijk niet moeilijk, ik ervaar het erg positief. Bizar hoe snel je went aan een kleintje in je leven en aan je nieuwe rol als moeder. Het voelt zo natuurlijk!

Ik ben benieuwd hoe jullie het ervaren om moeder te zijn, of hoe jullie hopen dat het gaat zijn om moeder te zijn (of vader, wie weet haha).

Bedankt voor het lezen van mijn blog. Van het weekend probeer ik nog een blogje online te zetten, als het me lukt, en dinsdag ben ik er weer met een nieuwe plog! Voor nu wens ik iedereen een fijn weekend toe.

Liefs,